بسمه تعالی
با کنار هم گذاشتن ویژگیهای نی و خط سیر و تکامل روحی مولانا تا حدودی می توان دلیل انتخاب نی را به عنوان زبان سرایش مثنوی درک نمود.نی سازیست که با تماس مستقیم با لب و دهان نوازنده به نوا در آمده و اصوات با حرکت انگشتان او تغیر اکتاو داده و آهنگ میابد.این قابلیت را میان تهی بودن نی به او داده است و نی بی دم نایی تکه چوبی بیش نیست که در واقع در وادی آگاهی مصداق نیستی در مقابل آفریننده هستی است.وقتی آدمی به مقام نیستی می رسد و از خود خالی می گردد همانند آن نی قابلیت اتصال و دریافت دم مسیحایی را یافته، لحظه به لحظه با آهنگ آفرینش همنوا می گردد چنان که مولانا می فرماید
هر نفس نو می‌شود دنیا و ما
بی‌خبر از نو شدن اندر بقا
عمر همچون جوی، نو نو می‌رسد
مستمری می‌نماید در جسد
ادامه دارد ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر