بنام خدا
عالم ادب و هنر فارسی را می توان اقیانوسی بی انتها از قند و عسل نامید که هر کس به ظرف خویش از آن بهره ای جسته در سایه سارش می آساید و روح را به ترنم دل نوازش می نوازد.مثنوی معنوی مولانا جلال الدین رومی یکی از این آثار بلند و جاودانه است که تا قیام قیامت بر تارک ادب و هنر ایران زمین خواهد درخشید.از آغاز سرایش این اثر عظیم، بسیار کسانی که در دریای بی کرانش شناور گشته، در حد توان خود غور کرده و آثار ارزشمندی به یادگار نهاده اند. از آنجا که از هر خودی به سوی حقیقت راهیست و هر کسی را از حقیقت به فرا خور، بهره ای، در این مجال سعی بر آن است تا از آن شهد جگر سوز جرعه ای نوشیده، دل را به نور آگاهی روشن و روح را به باده جان فزایش به وجد آوریم .آنچه که مثنوی معنوی و آثار بزرگانی چون حافظ و سعدی را از آثار ادبی دیگر شعرا متمایز می گرداند جهان شمول و بی حد و مرز بودن آنها در ارائه مفاهیم است به طوری که هر فردی با هر عقیده، نژاد و فرهنگی می تواند از مفاهیم مطرح شده استفاده و نیاز خود را مرتفع سازد. نقل است که خواجه حافظ شیرازی در مقام مقایسه اشعار خود با دیگر شعرای هم عصر در پاسخ به شاه شجاع چنین می فرماید: "با این همه، شعر حافظ در همه جا اشتهار یافته و شعر حریفان حافظ پای از دروازه شیراز بیرون نمیگذارد".
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر